تنبیه بدنی در مدارس یکی از زشت‌ترین و به عنوان یکی از تخلف‌های غیرقابل بخشش محسوب می‌شود چراکه چنین تخلف و جرمی را نمی‌توان در جایگاه تعلیم و تربیت هضم و قابل عفو قرار داد. درحقیقت تنبیه بدنی و ضرب و شتم چه سبک و چه فجیع را نمی‌توان به عنوان یکی از ملاک‌های تربیت افراد چه در خانواده و چه در مدارس قرار داد و این موضوع یکی از مواردی است که باید مجازات‌ها برای آن هر روز تشدید شود.
در آیین‌نامه اجرایی مدارس نیز در خصوص تنبیه بدنی به صراحت مطرح و اعلام شده است که هرگونه تنبیه‌بدنی در آموزش و پرورش ممنوع است، بنابراین چنانچه کسی تخلف کند، جریمه می‌شود و براساس قوانین به هیات تخلفات اداری ارجاع می‌شود. موضوع تنبیه بدنی در خانواده یک بی‌فرهنگی و تخلف بزرگ و در مدارس نیز تحت عنوان یک جرم سنگین با مجازات سخت محسوب می‌شود. حال از این مقدمه این موضوع که بگذریم؛ اخیراً فیلمی در خصوص تنبیه بدنی دانش‌آموزان منتشر شده است که این امر نابخشودنی است و نمی‌توان این خطا و شیوه تربیت را تنها به یک فرد نسبت داد بلکه این امر یک خطای سیستمی است. رد کردن خط قرمز( تبینه بدنی) در آموزش و پرورش محل تعلیم و تربیت دانش‌آموزان به عنوان نسل آینده محکوم است و مسئولان این نهاد نیز باید نسبت به آن موظف و پاسخ‌گو باشند؛
درحقیقت با توجه به انتشار چنین فیلمی نباید کسی در این زمینه سکوت کند. کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس شورای اسلامی در زمینه بروز چنین تخلف و خطای بزرگی سکوت نخواهد کرد و برای برخورد قاطع و جدی با فرد خاطی ورود و پیگیری‌های لازم را انجام خواهد داد. خطای فردی که مرتکب تنبیه بدنی می‌شود خطای کوچکی نیست چراکه این تنبیه بدنی و ضرب و شتم در آینده نیز بر روی عواطف و احساسات دانش‌آموز تاثیر می‌گذارد.
متاسفانه در تمام کشور‌ها تنبیه بدنی دانش آموزان برای تربیت وجود دارد ولی در کشور ایران میزان آن کمتر بوده و امید است که روز به روز کاهش یابد چراکه در جمهوری اسلامی ایران وجود کوچکترین ظلمی به کودکان و نوجوانان جرم بزرگی محسوب می‌شود. در ایران آمار درستی در زمینه ضرب و شتم در مدارس وجود ندارد و خوشبختانه دیگر مانند گذشته این امر برای راهکار تربیتی رایج نیست چراکه امروز این امر تنها محدود به برخی معلمان با آستانه تحمل پایین‌تر از حد است که برای کاهش آن باید با جدیت با چنین موارد محدودی برخورد شود. باید مسئولان آموزش و پرورش با توجه به اینکه مدارس محلی برای رشد و تعلیم و تربیت افراد و نسل آینده کشور و نظام است، گزینش معلمان خود را با دقت بیشتری انجام دهند تا دیگر شاهد چنین مواردی نباشیم و معلمان بدانند که آموزش و پرورش در این زمینه به طور قطع با نظارت بیشتری گام برمی‌دارد.
به نظر بنده علت وقوع تنبیه بدنی وضرب و شتم از سوی معلمان بر روی دانش آموزان را نمی‌توان دقیق اعلام کرد چراکه این موضوع گاهی به احساسات، مشکلات و گذشته افراد و گاهی میزان تحمل افراد بستگی دارد، بنابراین باید بدانیم که این موضوع که حتی وجود یک مورد آن در کشور نابخشودنی است باید کاهش یابد. ولی در زمینه راهکار جلوگیری و کاهش تنبیه بدنی در مدارس و حتی در خانواده‌ها باید موضوع کاملاً آسیب‌شناسی و راهکار آن اجرایی شود. در خصوص راهکار کاهش تنبیه بدنی در مدارس می‌توان با تشدید مجازات، شاهد کاهش و عدم تکرار این امر شویم؛ درواقع وقتی معلمی بداند که در مقابل از کوره در رفتن با یک مجازات سنگین مواجه خواهد شد دیگر دست به چنین اقدام زشتی نمی‌زند.
به نظر بنده با در نظر گرفتن عواقب سنگین و حتی اخراج و انفصال از خدمت و یا اینکه دیگر فردی که چنین جرمی مرتکب می‌شود نتواند در هیچ ارگان دولتی مشغول به کار شود، می‌توان میزان جرم تنیبه بدنی را کاهش داد. خوشبختانه در خصوص قوانین در زمینه برخورد با تنبیه بدنی در مدارس خلاء‌ای وجود ندارد ولی ما نیز در کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس شورای اسلامی ما پیگیری این امر هستیم تا با چنینی تخلف بزرگی به شدت برخورد شود و برای این امور مجازات‌های سنگین‌تری در نظر گیرند.
مدرسه به عنوان جایگاهی مقدس است که وجود چنین جرایمی در آن قابل بخشش نیست.