ماده 1- وزارتخانه های كشور و پست و تلگراف و تلفن موظفند با رعایت قوانین و مقررات، برای كلیه اتباع ایرانی شماره ملی و كد پستی اختصاص دهند.
ماده 2- كلیه اشخاص حقیقی و حقوقی، وزارتخانه ها، سازمان ها، شركت ها و موسسات دولتی و وابسته به دولت، دانشگاه ها، بانك ها، شهرداری ها، نهادهای انقلاب اسلامی و نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران و شرك تها و موسساتی كه شمول قانون بر آنها مستلزم ذكر نام است موظفند از شماره ملی و كد پستی ده رقمی كه توسط سازمان ثبت احوال كشور و در قالب كارت شناسایی و با همكاری شركت پست جمهوری اسلامی ایران برای شناسایی افراد و اشخاص و محل كار یا سكونت آنها حسب مورد اختصاص خواهد یافت تبعیت نموده و بكار گیرند.
ماده 3- كارت یاد شده در ماده فوق به عنوان سند شناسایی اتباع ایرانی و مشمول كلیه احكام حقوقی و كیفری مربوط است و باید همیشه همراه صاحب آن باشد.
تبصره - دارنده كارت در صورت تغییر محل سكونت یا كار خود، باید مراتب را در اولین فرصت ممكن به سازمان ثبت احوال كشور اطلاع دهد.
ماده 4- صدور هر گونه كارت شناسایی اداری یا صنفی یا گواهینامه رانندگی و مشابه آنها، بدون درج شماره ملی و كد پستی ممنوع است.
تبصره – كارت های شناسایی اداری، صنفی یا گواهینامه رانندگی و مشابه آنها كه قبل از تصویب و اجرای این قانون صادر شده اند تا زمانی كه شرایط برای تعویض آنها به شكل جدید فراهم نگردیده معتبر خواهند بود.
ماده 5- دولت موظف است هزینه های اجرای طرح شماره ملی و كد پستی را در بودجه دستگاه های اجرایی مربوط پیش بینی نماید.
ماده 6- آئین نامه اجرایی این قانون توسط وزارتخانه های كشور و پست و تلگراف و تلفن ظرف مدت 2 ماه تهیه و به تصویب هیات وزیران خواهد رسید.
قانون فوق مشتمل بر شش ماده و دو تبصره در جلسه علنی روز چهارشنبه مورخ هفدهم اردیبهشت ماه یک هزار و سیصد و هفتاد و شش مجلس شورای اسلامی تصویب و در تاریخ 24/2/1376 به تائید شورای نگهبان رسیده است.